مشکل بتوان باور کرد کنفرانس ژنو 2 به نتایجی ملموس، پایدار و فوری دست یابد. اما همین قدر زمینه‌ای فراهم کرده تا نیروهای اصلی و تاثیرگذار اما رودرروی یکدیگر، به حل و فصل مسایل فی مابینشان بپردازند ولو به صورت انتقادی (که الزاما بحران سوریه میتواند محور آن نباشد) خود به خود موضوعی با اهمیت در منطقه عربی و غرب آسیا است. آیا بحران سوریه بهانه‌ای برای حل دیگر معضلات میان قدرت‌های اصلی‌ست؟ شاید!

 به گزارش ایسنا، متین مسلم در ادامه یادداشت خود در وبلاگ خبرآنلاین نوشت: "اگر از ایران برای کنفرانس ژنو 2 دعوت نشود کسانی که موجب آن شده‌اند در آینده ازاین اقدام خود پشیمان خواهند شد."

این سخنان صریح روز گذشته از سوی وزیر خارجه ایران در واکنش به موضوع دعوت مشروط از تهران برای شرکت در کنفرانس 22 ژانویه ژنو 2 بیان شده است. ظریف هرچند نامی از وزیر خارجه ایالات متحده به زبان نیاورد اما آشکار مشخص بود نوک تیز این سخنان متوجه آقای کری ست. سخنانی هر چند نه تهدیدآمیز اما عمیقا با ناراحتی و گلایه! این در حالی است که آقای کری هفته گذشته طی سخنانی از نقش ایران در گفتگوهای صلح حمایت کرده بود اما روز گذشته در یک کنفرانس مطبوعاتی با حضور همتای روس خود و آقای ابراهیمی با ایجاد زاویه نسبت به هفته گذشته ، از ایران خواست نقش سازنده‌ای در سوریه ایفا کند تا زمینه حضورش در مذاکرات آتی فراهم شود . سخنانی که بلافاصله با واکنش مستقیم آقایان لاروف و اخضر ابراهیمی روبرو شد و همه را متعجب کرد چرا که با توجه به فضای ابجاد شده میان تهران - واشنگتن، انتظار سخنان متفاوت‌تری از آقای کری می‌رفت. این دو (لاوروف و ابرهیمی) در واکنشی مستقیم به سخنان وزیر خارجه آمریکا از نقش مهم و سازنده ایران در موضوع سوریه حمایت و خواستار حضور تهران درنشست آتی ژنو شدند.

 گفته‌های متفاوت آقای کری البته تنها موضوع تعجب‌برانگیز مصاحبه روز گذشته نبود. سخنان جالب لاروف نیز توجه زیادی را به خود جلب کرد، آنجا که وی ضمن تاکید بر نقش ایران در حل بحران سوریه آنچه را "ضرورت شنیدن صدای تهران" (و نه صدای دولت آقای اسد) خواند با اهمیت توصیف کرد و گفت این صدا باید شنیده شود. لاروف با اشاره به اهمیت حضور ایران در نشست ژنو، عربستان را نیز دارای اهمیتی مشابه دانست و خواستار حضور فعال ریاض در تحولات پیش رو شد.